maandag 18 juli 2011

Verderverderop…

Pogingen om de woorden uit mijn typmachien te trekken mislukken allemaal. Het zijn weken waarin ik het liefst suf op de bank, beter nog op de loungebank ín de zon, zit. Mét Stapel tijdschriften. Stapel tijdschriften laat me woorden lezen die me raken.

Woorden die me doen beseffen, waarom ik niet verder kan. Woorden die me doen beseffen hoe belangrijk het is om afscheid te nemen, zodat je verder kunt.  Afscheid nemen van lieve lieverds om je heen, afscheid nemen van veel. Daar was bij ons in de afgelopen jaren geen ontkomen aan.
Toch heb ik daar nooit bij stilgestaan, heb ik nooit bewust afscheid genomen.  Geen afscheid van ons huis, van 't stadje, van familieleden of van vrienden. Al dan niet voor altijd.

Je gaat door, omdat het is zoals het is. Voor jezelf, voor elkaar maar vooral voor de mannetjes. Op de momenten dat wij het moeilijk hadden, hadden zij het nog veel moeilijker.  Maar ook omdat stilstaan bij alles teveel pijn deed, omdat het niet belangrijk leek.  En omdat ik soms simpelweg de kans niet kreeg.

Maar nu zorgt het dus voor chaos in de opslagplaats van mijn gedachten. Opeens besef ik dat ik zonder afscheid nemen, op wat voor manier dan ook, niet verder kan.  Afscheid nemen, Loslaten maar ook vergeven én vergeten.

Het is heel eenvoudig om je eigen beleving als zijnde waarheid te zien, te willen zien.  Iedere verandering in ons leven is een emotie die we soms totaal anders beleven. Dat kan. Dat mag.  Zo kun je na jarenlang samenzijn soms lijnrecht tegenover iemand komen te staan.  Je ziet een kant van anderen die je nooit eerder hebt gezien, hebt willen zien. In ons gezin, een gebroken gezin is het dan ook niet vanzelf gegaan.  Juist in de tijd dat het moeilijker-dan-moeilijk was, waren de opmerkingen & oordelen,  op één, zelfs niet op twee handen te tellen. Ze vlogen werkelijk om je oren, áls je het al mocht horen.

Stom! Want dat maakte het voor ons allemaal alleen maar nóg moeilijker.  Ook al verdeel je tafel, bed & bankrekening je blijft een gezin. Een gebroken gezin maar toch, een gezin.  Je blijft samen de ouders van. We zíjn samen de ouders van. Het is onmogelijk om elkaar in het rijtje exit-exen te parkeren. Hoe graag je dat ook zou willen.  Je kunt het je als ouders níet permitteren om een hekel aan elkaar te
krijgen.  En een hekel aan elkaar krijgen, is zo gebeurd als je te maken krijgt met boosheid, verdriet, teleurstellingen & gemis.

Sterker nog met elkaar praten, luisteren, regelen en doen is nu belangrijker dan ooit. Oei! Voor mij is het dan ook duidelijk dat alle rust & ruimte voor ons gezin en voor ons allemaal écht nodig was. Nu kunnen we tijdens een kinderfeestje zelfs weer met elkaar naar de Speeltuin en Kinderboerderij, hoe leuk is dat!

Als ik tijdens het tikken van deze tekst even gauw een mailtje openklik, lees ik dat ze ‘Vriendschapveranderingen’ willen plaatsen in het blad ‘VERDER als je relatie verandert’  Nu weet ik zeker dat het allemaal goed komt, dat ik daar nog altijd op mag vertrouwen. Want dat is wat ik wil…verder! Verder met mijn leven, met ons leven nu hier, in het durp verderop!

Sandra de Koning - van de Pol

dinsdag 12 juli 2011

En dan lees je op Facebook : “Ik ben op de camping heel gelukkig met Marc”

Nog maar een paar weken geleden heb ik dit sociale medium ontdekt. Ik heb er niet zoveel mee, maar wil het toch een tijdje uitproberen. En ik moet zeggen:  als je dan een berichtje krijgt van een vriend uit Canada, dan begrijp je dat zo’n persoonlijk profiel op het internet ook leuk kan zijn.

Via een “vriend”, lees ik dit ene zinnetje.”Ik ben op de camping heel gelukkig met Marc”. Het staat op het prikbord van de nieuwe vriendin van mijn ex-echtgenoot. Ze heeft kennelijk behoefte aan volledige openheid naar iedereen, die het maar horen wil. Alles kun je van haar lezen. Dus ook dit. Op het prikbord, zodat we allemaal weten dat ze op dat moment op de camping is met haar  vriend. En dat ze heel gelukkig is.

Die vriend, Marc, is dus mijn ex-echtgenoot. Van mijn 20e tot mijn 39e waren we samen. Geboren en getogen in hetzelfde dorpje met zo’n 2.000 inwoners. Samen volwassen geworden, naar de US geëmigreerd en, inmiddels met 2 dochters, weer terugverhuisd naar Nederland. We konden goed samen leven, maar van liefde was geen sprake. Daar ben ik, na veel zelfonderzoek, spirituele hulpboeken,  wat therapie en twee verbroken LAT-relaties, wel achter gekomen. 

Ik dacht dat ik los was. Echt los. Er zijn dagen achtereen, dat ik vergeet dat hij bestaat. Dat is niet op een negatieve, boze manier. Hij is gewoon geen onderdeel meer van mijn leven. Gewist uit mijn systeem.  Laatst bedacht ik nog dat ik nu een non-relatie heb met mijn ex, een niet-bestaande relatie. Een relatie die er is vanwege het lijntje met de kinderen, onze meiden van 9 en 12, maar die verder geen inhoud heeft. Toch slaat die ene zin in. Het raakt me, in het diepst van mijn ziel. Wat is dat? Ik heb altijd gezegd dat ik hoop dat hij het geluk weer vindt. Is het deze vrouw? Of is het dat hij heel gelukkig kán zijn met iemand anders, maar dus niet met mij. Of is het dat hij überhaupt in staat is iemand anders gelukkig te maken? Al zeggen al mijn zelfhulpboeken dat de enige die je gelukkig kan maken, jij zelf bent.

Was ík op de camping gelukkig met Marc? Ten eerste ben ik met hem nooit op een camping geweest. Wij moesten niets hebben van sleurhutten, verplichte kopjes koffie drinken en openbare douches en toiletten. Was ik gelukkig met Marc? Misschien. Op dat moment dacht ik dat ik gelukkig was. Tot ik op mijn 39e werd aangeraakt door een man, zoals een vrouw aangeraakt wil worden. Die relatie is overgegaan, maar heeft me veel gebracht. Niet alleen een scheiding. Inmiddels heb ik geleerd lief te hebben. Mezelf en mijn lief. Met hart en ziel, van mijn kruin tot mijn tenen. Ik mailde terug naar die vriend uit Canada “life isn’t as easy, but I’m certainly much happier”.  Dát is overigens níet voor iedereen te lezen op Facebook...

PS: De gemeenschappelijke “vriend” heb ik verwijderd uit mijn lijst met vrienden. Ik ben sterk, gelukkig, onafhankelijk en, ja, ik heb mijn scheiding verwerkt. Maar op privé-meldingen van de vriendin van mijn ex zit ik gewoon niet te wachten. Ik hoop dat ze inderdaad gelukkig is met Marc, op de camping…

Angela

dinsdag 28 juni 2011

Al dat is

De kaarten zijn geschud, de scheiding is een feit…. Waarom ben je destijds eigenlijk getrouwd? Heb je wel eens nagedacht waarom wij  trouwen, hoe het is ontstaan? Trouwen is in het leven geroepen door de religie. Volgens wetenschappers zijn er meer dan 40.000 verschillende religies in de wereld. Er zijn dus even zoveel waarheden. En toch is er maar 1 universum, dus kan er maar 1 universele waarheid zijn.

Alle religies aanbidden “iets” wat staat voor “al dat is”. “Al dat is” is alles en dus oneindig en grenzeloos. En dat past dus helemaal niet tussen de veelal nauw afgebakende grenzen van welke religie dan ook. De bedoeling van “al dat is” is dat wij door vallen en opstaan onze grenzen verleggen en niet onze grenzen beperken door ons aan te sluiten bij en te leven volgens de regels van een bepaalde religie. En als er iets is wat grenzen beperkend werkt dan is het wel trouwen.

Het woord trouwen komt van het woord “trouw”. En dat is nou net wat men niet is. Als vreemdgaan een beroep zou zijn dan was bijna niemand werkeloos. Men heeft meer oog voor de glimmende ring aan hun vinger dan voor de feiten. In de meeste gevallen zit de ring namelijk nog niet goed en wel om de vinger of men is alweer ontrouw. Wat heeft trouwen dan voor zin; wat heeft het voor waarde? De werkelijke waarde van trouwen merk je pas op het moment van scheiden, als je je hele bezit moet delen.

Hou me ten goede, ik ben niet tegen trouwen. Maar doe het pas als je het heel heel hééél erg zeker weet. En wanneer weet je iets héél zeker? Toen ik 20 was dacht ik dat ik alles wist. Nu ik bijna 40 ben weet ik zeker dat ik niet alles weet. De meeste mensen trouwen heel jong. En als je jong bent dan denk je, net als ik op mijn 20e, dat je alles weet. Maar wat je dan weet is de waarheid zoals je die van thuis hebt meegekregen. En dat is niet jouw waarheid, alleen dat weet je dan nog niet, daar kom later pas, door ervaring, achter. Door die ervaring groei je en zo groeien mensen dus uit elkaar.

Er zijn maar heel weinig mensen die durven inzien dat ze uit elkaar zijn gegroeid. “En, hou je nog van me?” wordt niet voor niets zo vaak gevraagd. We zoeken met ons verstand naar een bevestiging als je het van binnen niet meer voelt. En je voelt het als je uit elkaar bent gegroeid. In plaats van durven inzien dat je niet meer bij elkaar past, en de relatieknoop doorhakt, kiezen de mensen over het algemeen de weg van de minste weerstand. Ze gaan eerst veilig op zoek naar een andere partner, alvorens de relatie te verbreken. Of ze gaan zoveel problemen zoeken en ruzie maken tot de ander de knoop voor hem of haar doorhakt. Met alle pijnlijke gevolgen van dien. Wat kunnen we het elkaar toch onnodig moeilijk maken. En dat allemaal omdat de kerk eeuwen gelden trouwen heeft bedacht.... Doe wat “al wat is” wil; wees vrij, wees blij en geniet van het vrijgezelle leven!

Karin Dielemans

dinsdag 14 juni 2011

Een jaar later

Jarenlang heb ik rondgelopen met een ongelukkig gevoel. Er was geen strijd, geen ruzies, maar toch was er een gevoel van onbehagen. Ik voelde me niet gezien, voelde me niet gehoord. En ineens was daar een hand op mijn schouder van een man. Deze man was een collega van mij geweest, maar meer dan een 'hallo' in de gangen was er nooit. Tot dit moment. Die hand brandde de hele dag op mijn schouder en ik besloot
hem uit te nodigen voor een kop koffie.

Het gesprek dat wij hadden, was een relaas over mijn relatie, mijn werk, mijn leven. Alles gooide ik eruit. Hij luisterde, hij keek, hij zag mij. Wat volgde was een periode van vele intensieve gesprekken afgewisseld met schop- en slasessies in een dojo. Gewend als hij is om met jongeren in probleemsituaties te werken, kon ik, een ongelukkige vrouw van 38 jaar, er ook nog wel bij.

Hij werd een goede vriend. Toen werd het bijna vakantie. Ik had al zo lang geen fysiek contact meer gehad en mijn lichaam schreeuwde om aanraking. Ik voelde me lichamelijk zo ontzettend arm. Ik had inmiddels geleerd dat als je iets wilt, je er moet vragen. Nee heb je, ja kun je krijgen. Ik vroeg aan mijn nieuwe goede vriend: kun je ook in mijn fysieke behoefte voorzien. Waarop een nee volgde. Ik ging er mee akkoord, snapte het. Hij ging op vakantie, ik bleef achter in mijn ongelukkige relatie.

Het moment was daar. Ik had een beslissing te nemen. Ik was er immers al een paar jaar mee bezig. Had op vele manieren geprobeerd de relatie te redden, maar daarbij nooit gerealiseerd dat het van twee kanten moet komen. Ik voelde me volledig verantwoordelijk voor een relatie waarin twee volwassen mensen zaten. Ging volledig voorbij aan het feit dat ieder voor 100% verantwoordelijk is voor 50% van de relatie.

En toen deed ik het. Zomaar op een maandagavond in juli. Ik zei dat ik het niet meer zag zitten, er geen vertrouwen meer in had dat het weer goed zou komen tussen ons. De schok bij de ander was enorm. Ik was rustig. Totdat ook bij mij de paniek midden in de nacht toesloeg. Wat had ik gedaan? Waar bracht ik mezelf, maar vooral mijn 3-jarige zoon naar toe?

Vele vragen schoten als bliksemschichten door mijn hoofd. Pijnscheuten in mijn hart. Ik verzoop zo leek het wel, maar ik had ergens een lijntje vast. Dat lijntje hield ik vast en ik heb het nog steeds vast. Maar niet meer zo strak als in het begin. Ik denk dat ik ook bijna klaar ben het lijntje los te laten en op eigen kracht verder te gaan. Mijn lichamelijke armoe heb ik weten om te zetten in rijkdom door een minnaar. Een geheime liefde, een soort relatie met alleen maar de lusten. Hij heeft mij mijn vrouw-zijn weer teruggegeven.

Vorige week, bijna een jaar na die avond in juli, heb ik voor het eerst echt afscheid kunnen nemen van mijn ex-partner. Ik bleef maar het gevoel houden dat ik misschien wel weer terug wilde, dat ik hem miste. Het werd tijd om dat te onderzoeken. Ik nodigde mijn ex uit voor een avondje in de stad en ging ieder moment mijn gevoel langs. Wat voel ik als ik hem zie, wat gebeurt er met me als hij me een aai over mijn wang geeft, wat doet het met me als  hij zegt dat ik de vrouw van zijn leven blijf? ...Niets, er gebeurde niets.

Wat er wel gebeurde was dat ik me ineens bevrijd voelde. Eindelijk had ik de overtuiging dat ik de juiste beslissing heb genomen. Een grijns van oor-tot-oor, de hele avond lang en ik wist me ook weer een houding te geven bij mijn ex. Ik vind het erg dat hij er zo veel verdriet van heeft. Ik hoop dat hij weer de kracht weet te vinden om zijn leven weer invulling te geven. Voor hemzelf, maar ook voor onze zoon. Ik weet niet wat de toekomst brengt. Komen we ooit weer bij elkaar? Geen flauw idee, wie het programmaboekje van de toekomst heeft mag het zeggen.

Het afgelopen jaar waren er steeds van die 'eerste keer' momenten. Sinterklaas, Kerst, Oud & Nieuw, verjaardagen. Iedere keer weer zoeken naar hoe je dat allemaal organiseert en vooral met wie. Mijn zoon is afgelopen week 4 jaar geworden. Het was een 'eerste keer' moment dat ik heel goed heb ervaren. Ik genoot van ieder moment, het is goed zo.

Anoniem

maandag 6 juni 2011

Scheiden

Komende maand is het tien jaar geleden dat er aan mijn relatie met X een einde kwam. Tien jaar! De kinderen waren toen viereneenhalf en anderhalf jaar oud. Klein nog.
Er is niet geschreeuwd, niet geschopt of geslagen. Er was geen sprake van lichamelijke mishandeling. Geestelijke mishandeling? Niet bewust, maar nu ik er op terug kijk, toch wel.
We hadden elkaar leren kennen tijdens mijn vakantie. X was aan het werk. Hij was machinist op de boot, waar ik ook op mee voer. Een vakantieliefde dus. Net5 zou er een programma aan kunnen wijden...       

We hielden contact en een jaar later woonden we samen. X voer en was de meeste tijd weg. Als hij thuis was, was het goed en gezellig. 17 jaar geleden kochten we samen een huisje. En veertien jaar geleden kwam er een kindje. Zo mooi, zo prachtig. Elf jaar geleden kwam er een tweede kindje, ook helemaal geweldig.
X was inmiddels gestopt met varen, had een walbaan en ik had het idee dat we het allemaal goed voor elkaar hadden. We waren inmiddels naar een groter huis verhuisd en het was allemaal goed. Toch???
Dat X af en toe niet zo lekker in zijn vel zat, had ik ook wel door en ik vond het ook wel apart dat er zoveel overgewerkt moest worden.
Toen dan ook tien jaar geleden de mededeling kwam, was ik eigenlijk niet verbaasd. Ik wist meteen om wie het ging en wanneer en met wie er nog meer van dit soort momenten waren.
Voor zijn werk zat X inmiddels in Engeland, daar zou hij een jaartje het kantoor runnen. Reden was echter niet dat het zo goed was voor zijn carriëre. Nee, de achterliggende gedachte was: Als ik haar niet zie, dan gaat het gevoel wel over en dan groeien de kinderen gewoon op met papa en mama in eén huis.
We hebben op dat moment besloten aan onze relatie een einde te maken. X bleef in Engeland en ik bleef gewoon hier met de kinderen. Iedere twee weken kwam X een weekendje over. Tenslotte had ik ook een baan en was dat ook de afspraak geweest.
In eerste instantie hebben we heel veel gesproken. Waar ging het toch mis tussen ons en waarom was ik niet genoeg.
Het antwoord op de eerste vraag was simpel: Er was niet genoeg sex, want dat moest minimaal zeven keer per week en dan vooral vaker dan eén keer per nacht.  Ja haha dat was gek: een baan, twee kleine kinderen, waarvan de jongste veel ziek was. Als ik in bed lag, wilde ik maar eén ding: SLAPEN! Het antwoord op de tweede vraag was mijn figuur. Oké dat is niet het ideaalbeeld: Ik ben niet de mooiste, draag een bril en maatje 38 past alleen om mijn bovenbeen.
Het hele gebeuren lag aan mij, niet aan X met zijn onverzadigbare hormonen. Over mijn karakter werd er overigens niet gesproken. Dat werd mij gemeld, zowel mondeling, als in een hele lange brief.
Mijn enige gedachte op dat moment was, dat er twee kindjes bij betrokken waren, kindjes die opgevoed moesten worden in een veilige en liefdevolle omgeving. We hebben nog een jaar lang om het weekend het huis gedeeld. In die tijd heb ik nieuwe spulletjes aangeschaft, heb ik ervoor gezorgd dat als X een eigen plek had, ik niet met gaten kwam te zitten.
Stukje bij beetje werd het mijn huis, mijn plekje, waar X de gast was.
Dat was zo vreselijk zwaar, dat ik op een dag ingestort bij de huisarts zat en anti-depressiva voor geschreven kreeg. Die pillen heb ik drie jaar geslikt...
We zijn nu tien jaar verder. En eigenlijk moet ik zeggen dat we het goed gedaan hebben. De kinderen zijn door de week eén avond bij hun vader en ook om het weekend. Ze weten niet waarom wij uit elkaar zijn gegaan. Dat hoeft ook niet.
Hun verjaardagen worden gezamenlijk gevierd en als iets is met de kinderen, dan praten we er met zijn allen over. We zitten samen op de tienminutengesprekken en ook qua opvoeding zitten we redelijk op dezelfde golflengte.
X heeft al een aantal jaar een nieuwe relatie en woont ook met haar samen. Nee, het is niet de dame van tien jaar geleden. Misschien dat dat het ook makkelijker maakt.
Ik ben nog steeds alleen. Waarom? Omdat ik niet meer van iemand afhankelijk ga zijn, omdat ik niet meer weet of ik een man kan en wil vertrouwen. Omdat ik weet dat er qua uiterlijk nog steeds niets is veranderd. Waarom zou iemand mij nog leuk vinden......
Marjetha

donderdag 21 april 2011

De rollercoaster

2 juli 2008.

De slingers hangen nog in de kamer van de verjaardag van onze oudste, gisteren 12 geworden. De kinderen liggen in bed. Ik vraag aan je of er iets is, heb het gevoel dat je ergens mee zit. Na een tijdje gezwegen te hebben zeg je: mijn gevoel voor jou is weg.....

Het begin van de rit in de rollercoaster. Besloten om de kinderen nog even niets te vertellen zodat we het zelf even op een rijtje kunnen zetten.  Alle mogelijke emoties wisselen elkaar in een hoog tempo af. 

Op mijn verzoek hebben we nog gesprekken gehad bij een relatie-therapeute. Al snel werd duidelijk dat jij niet wilde vechten voor hetgeen we hadden. Eind augustus heb ik, na een aantal ontdekkingen, definitief besloten om de scheiding aan te vragen. Was er klaar mee. Soms wordt je voor een keuze gezet die absoluut niet de jouwe is maar je ook geen andere keuze hebt. In de zomervakantie hebben we het de kinderen
verteld. Het is onmogelijk om te beschrijven wat dat met me deed.

In oktober komt het bord in de tuin, huis te koop. Wilde er vooral voor de kinderen blijven wonen maar dat was niet haalbaar. Toen dat gebeurde zat ik er zo doorheen, ik kon niet meer. Wilde dat de tijd stilgezet kon worden zodat ik alles voor mezelf op een rijtje kon zetten. Na 2 weken zo diep te hebben gezeten toch de knop om kunnen zetten, met behulp van medicatie en hele lieve vrienden, en besloten om er weer voor te gaan.

De bekende mokerslagen op alle eerste "feestdagen" alleen, proberen er het beste van te maken voor de kinderen. Met soms heel erg hard vallen maar vooral weer opstaan kan ik nu zeggen dat me dat gelukt is.

November 2009: huis verkocht...  Waar in ieder hoekje, gaatje en kiertje herinneringen zitten. Maar eindelijk een goed gevoel. Half december begonnen met inpakken, samen met de kinderen, soms met 'n traan en soms met 'n glimlach. Hier begint het afsluiten. Het is goed zo. We moeten verder. Op 30 december staat klokslag
7.30u de verhuiswagen voor de deur. Om 13.30u staat alles in onze nieuwe flat.

's Avonds als de kinderen in hun nieuwe kamer liggen te slapen zit ik in mijn eentje op de bank nog tussen de verhuisdozen. Ik trek een fles wijn open, zoek een glas in één van de verhuisdozen en proost met mezelf... Op ons nieuwe leven!!

N.

dinsdag 19 april 2011

Scheidingsaanzoek

Stel je voor dat huwelijken met de zelfde liefde zouden worden ontbonden als dat ze worden gesticht? Je bent namelijk best wel even bezig voordat het uiteindelijk tot een huwelijk komt. Eerst moet je elkaar het hof maken, vervolgens moet ’t nog klikken. Pas als die fase voorbij is en e.e.a. lijkt stand te houden kan je over een definitievere vorm van relatie gaan nadenken. Samenwonen, trouwen en kinderen krijgen zijn dan vaak de bekroning van het hele proces.

Bij een scheiding gebeuren eigenlijk precies dezelfde dingen, alleen hebben ze het tegenovergestelde doel en gebeuren ze in omgekeerde volgorde. Een scheiding begint vaak met het omgekeerde huwelijksaanzoek, de scheidingsaanzegging (althans, is mijn ervaring). Daarna pas begint het proces van uit elkaar gaan.

Ik hoorde laatst een verhaal over een jongen in Ghana. Deze Ghanese jongen was verliefd geworden op een Nederlands meisje dat in Ghana ontwikkelingswerk deed. De jongen vertelde over hoe hij het meisje het hof ging maken. “Eerst ga ik de hele dag ontzettend aardig voor haar zijn”, was zijn plan. Niets op tegen en lijkt inderdaad een verstandige aanpak. Hij legde zijn plan vervolgens verder uit; “En als ik dan de hele dag heel aardig voor haar ben geweest, vraag ik haar ’s avonds ten huwelijk.”

De jongen hield duidelijk van aanpakken, echter schat ik zijn kans van slagen in als zeer gering. Het nietsvermoedende Hollandse meisje zal hoogstwaarschijnlijk, na het in ontvangst nemen van het huwelijksaanzoek, direct in ‘Red-Alert’ modus gaan en alle verdedigingswerken in opperste staat van paraatheid brengen.

Ik denk dat het bij een scheiding net zo werkt. Je aanstaande ex-partner zonder goede voorbereiding een scheidingsaanzoek doen kan allerlei ongewenste oerinstincten activeren waar je helemaal niet op zit te wachten. Als je een beetje pech hebt kan het zelfs werken als een rode lap op een stier en wordt er vol voor de aanval gekozen. En dan moet je de hele discussie over de verdeling van de stoelen, koffiekopjes, het huis en de kinderen nog voeren. Gaat niet werken.

Stel je nou eens voor dat je je scheiding in dezelfde volgorde aanpakt als toen je elkaar leerde kennen. Dat je serieus werk maakt van je scheiding en e.e.a. goed voorbereid om uiteindelijk tot een serieus scheidingsaanzoek te komen? Kortom, hoe verleid je je aanstaande ex-partner om uiteindelijk liefdevol van je te scheiden?

Ik heb heel hard en lang nagedacht over die laatste zin. Ik kom er niet op. Gelukkig maar, anders zou ik tot de conclusie hebben moeten komen dat mijn ellendige scheiding het gevolg was van m’n eigen handelen. Nu kan ik in ieder geval altijd m’n ex-partner nog de schuld geven.

Ruud van Rooij